In het kleine dorpje Signy-Montlibert, ten noorden van Montmédy werkt in een vervallen loods de beeldhouwer en schilder Paul Pierre MAULPOIX. Verborgen voor het grote publiek is hij bijna dagelijks in zijn atelier te vinden.
"Geconfronteerd met de sculpturen van mijn oom Paul, komen meteen twee woorden bij me op: lijden en genade. Dit zijn twee woorden die tegengestelde werkelijkheden oproepen, maar ze roepen elkaar, houden van elkaar. Lijden is dat van gezichten of lichamen, moe en gezworen door werk of ellende wanneer ze niet worden gemarteld, hun pijn schreeuwend in de stilte van de materie. Deze pijn, lijkt te komen uit de diepten van de tijd.
Het is in de eerste plaats dat van een herinnering die nog steeds heel dichtbij is in het land van Lorraine of Ardennes: de herinnering aan de twee wereldoorlogen. Hoewel Paul werd geboren na 1945, draagt hij in zijn verbeelding het stigma van deze conflicten.
Omgekeerd is genade soepel. Het vertaalt zich in pure lijnen, vol en zonder haken en ogen, in ideale en sensuele rondingen die onweerstaanbaar het vrouwelijke lichaam oproepen in zijn verleiding of rust. Aan deze kant is het duidelijk troost, mogelijke verzoening met de wereld, op zijn minst tijdelijke vergetelheid van tranen en kwellingen.
Wat mij in dit werk bewonderenswaardig voorkomt, is dat aan deze twee tegenovergestelde zijden verschillende mediums, materialen en gereedschappen corresponderen, evenals enkelvoudige gebaren, verschillende manieren van werken, vragen en grijpen van het materiaal. Aan de ene kant bleef de inspanning van de kunstenaar zichtbaar (sporen van beitelstreken of bewegingen van duimen op de klei), aan de andere kant het wissen van zijn sporen, polijsten. Zijn gevoeligheid tot tot lijden en onrecht is extreem, als het gaat om de tand des tijds.
Zijn sculpturen zeggen het met kracht: de pijn wordt uitgedrukt door misvormingen, hobbels en holtes, armen te lang, benen te zwaar, gezwollen handen, zoveel gebreken of uitwassen van de ambachtsman zijn zichtbaar waarmee de beeldhouwer bewonderen weet te trekken te trekken. Omgekeerd is genade soepel. Het vertaalt zich in pure lijnen, vol en zonder haken en ogen, in ideale en sensuele rondingen die onweerstaanbaar het vrouwelijke lichaam oproepen in zijn verleiding of rust.
Aan deze kant is het duidelijk troost, mogelijke verzoening met de wereld, op zijn minst tijdelijke vergetelheid van tranen en kwellingen. Wat mij in dit werk bewonderenswaardig voorkomt, is dat aan deze twee tegenovergestelde zijden verschillende mediums, materialen en gereedschappen corresponderen, evenals enkelvoudige gebaren, verschillende manieren van werken, vragen en grijpen van het materiaal. Aan de ene kant bleef de inspanning van de kunstenaar zichtbaar (sporen van beitelstreken of bewegingen van duimen op de klei), aan de andere kant het wissen van zijn sporen, polijsten. Aan de ene kant brons, aan de andere kant steen. Aan de ene kant de accentuering van menselijke kenmerken en silhouetten, aan de andere kant hun bijna vernietiging, hun ideale resorptie in een paar eenvoudige geometrische lijnen.
Dit zijn twee polen van het menselijk leven. Twee polen waartussen alle bestaan is gemagnetiseerd: lijden, liefhebben. Paul geeft hun zijn ogen en handen om ze nieuw bewijs te geven. Maar voor mij is één ding zeker: lijden en genade delen dezelfde schoonheid: die van het leven. "
Jean Michel Maulpoix - Hoogleraar Franse letterkunde - Universiteit van Parijs III La Sorbonne."Dank aan de auteur. Vertaling van het inleidende artikel op de website van de kunstenaar.
Website: http://www.pmaulpoix.fr/
Bij mijn bezoek aan zijn atelier raakte mij vooral de herkenbaarheid met het werk van Jean-Robert Ipoustéguy en de sculpturen die in Doulcon van hem worden tentoongesteld. Minder extreem in de uitingen, maar materiaal en technieken zijn herkenbaar. In het werk van Paul Pierre is echter het menselijke element directer aanwezig en het lijden en de genade, zoals omschreven door zijn neef, leidraad. Deze kunstenaar verdient een plaats in een museum naast de werken van Ipoustéguy.