De dorpen Quincy-sur-Loison en Landzécourt werden in 1957 samengevoegd tot één gemeente Quincy-Landzécourt. Quincy aan de westoever en Landzécourt lag wat hoger aan de oostoever. Het kleine voormalige gemeentehuis van Landzécourt ligt aan de Rue Haute nr. 4.
Tegenwoordig heeft Quincy-Landzécourt 149 inwoners en 89 woningen. Daarin wonen 61 huishoudens, 17 huizen zijn tweede woning en 10 huizen staan leeg.
Een dorp dat bij veel Nederlanders en Vlamingen in de smaak valt. Het is schoon, huizen zijn gerenoveerd, er zijn bloemen en de bouwvallen voor zover aanwezig niet zichtbaar. Een voor noordelingen herkenbaar dorp en dat wordt op prijs gesteld.
Dat het dorp niet zoveel te bieden heeft aan cultureel erfgoed is voor de meeste toeristen minder belangrijk. Wasplaatsen zijn niet in ere hersteld maar doen dienst als schuur met daarvoor een nieuw ontworpen fontein óf zoals in de andere wasplaats is het waterbassin dichtgemaakt en er is een picknicktafel neer gezet. Bloemen staan in de ramen.
Van een welvarend dorp als Quincy-Landzécourt zou je toch verwachten dat zij het cultureel erfgoed juist in ere herstellen!
Maar er zijn bloemen en mooie bomen! Een parkeerplaats bij de brug.
Als we zouden doorlopen dan komen we uit op privé terrein, dus dat kan niet, maar daar ligt wél de oude watermolen de la Couée.
De bron Saint Maurice
Dat is niet de fontein die voor de wasplaats bij de brug met het straatnaambord Avenue d’Arromanches (vernoemd naar de legerbrug die in 1950 werd gelegd om de in de oorlog vernielde brug te vervangen) staat, maar is de bron aan de Rue Basse, in het verlengde van de Rue Perdue.
Het water in deze bron had een genezende werking op de ogen. Moeders kwamen de kleren van de kinderen wassen bij de bron in de hoop op genezing.
Echter van de bron is niet veel meer over. Overwoekerd en ingestort. Geen water te zien. Een hoop stenen, een ondefinieerbaar muurtje, een rood wit bordje om aan te geven dat hier de berm gevaarlijk is, is alles wat rest van deze bron met genezende krachten.
Zonnewijzers
Links van de kerk een huis met een bijzondere voordeur. Op de latei staat geschreven: l’an 9. Verwijzende naar de republikeinse jaartelling voor het jaar 1800. Op de hoek van de gevel, naast de regenpijp, eerste verdieping hangt een bijzondere zonnewijzer. De zonnewijzer is beschadigt in de tweede wereldoorlog en nog niet gerestaureerd In de Rue de la Vaux, de straat bij de Marie naar rechts, is nog een bijzondere zonnewijzer te vinden. Aan de rechterkant, wederom op de hoek van een huis, naast de regenpijp, eerste verdieping een zonnewijzer met afdakje tegen de regen. De zonnewijzer met Romeinse cijfers (1702) heeft zijn wijzer verloren en is ook door de tijd aangetast.
De kerk van Saint Martin
De kerk van Saint Martin (1738-1830) heeft een toren met 3 uurwerken gemaakt door Bodet in 1910.
Aan de rechterkant van de kerk de goed onderhouden voormalige presbytière (pastorie) uit 1820.
De kerk staat erg ingebouwd maar naast de voordeur vinden we de herdenkingsplaat voor de gevallenen in de eerste en in de tweede wereldoorlog.
Ferme Saint Martin
Een bijzonder pand van het cultureel erfgoed van Quincy-Landzécourt is de boerderij Saint-Martin. We zouden zeker denken dat dit een afbraakpand is maar het heeft een grote geschiedenis.
Hier stond de moederkerk met eigen begraafplaats van Quincy, Landzécourt en de houtzagerij Chaufour (iets naar het zuiden). In 770 geschonken door de abdij van Gorze. Deze kerk is de reden dat de provinciaalse weg, de D109, een vreemde bocht maakt. Door de begraafplaats kreeg de weg de bijnaam le chemin des Morts.
In de 17e eeuw was er nog slechts een kapel over die werd gebruikt als kluizenaarswoning, (hermitage). De laatste kluizenaar overleed in 1720. De begraafplaats werd in 1823 verplaatst naar Quincy-sur-Loison.
Komende vanaf Quincy is het de boerderij met het veelkleurige golfplaten dak!
Ja, dat is het!
Inondation (overstromingsgebied)
In Quincy-Landzécourt is de overstroming van de Loison in de winter het beste te zien.
Een wilde rivier komt aan uit het zuiden en neemt ten noorden van de brug alle mogelijk weilanden in beslag in zijn route naar de Chiers.
De kleiachtige bodem absorbeert het water maar heel langzaam (ongeveer 1 liter water per m² per uur). Dit resulteert in een sterk en snel variërend niveau van de rivier na het optreden van regenval. (Dit is de reden waarom we liever sneeuw hebben, omdat het langzaam smelt en dus meer grondwater aan ons levert.)
De watertoevoer wordt stroomopwaarts versterkt door vele gedraineerde oppervlakken in de Woëvre en de afsluitgingen als gevolg van de aanleg van de D947 (Montmédy-Stenay) stroomafwaarts. Dit leidt tot de frequente overstromingen in het dorp.
Maar gelukkig is dit is niet nieuw en de vroegere bewoners bouwden uit voorzorg dan ook niet in de uiterwaarden van de Loison.
Niettemin, in 1995, kwam het water tot in de huizen te staan aan de rue Basse, rue les Courtis en bij de molen.
De Loison heeft nu zijn eindbestemming bereikt en stroomt vrijelijk uit in de Chiers.
